And in the sky, the larks still bravely singing, fly …
Anderhalf jaar later trekken we ons nog elke dag, elk uur, elke minuut …
op aan hoe je ons deed stralen met je magische glimlach …
en gaan we positief verder
voor Bente, Mauro, Marit en je kleine zus Inora

En een kind mag en kan echter niet sterven …
Ons zonnetje zou en zal dan ook verder schitteren!

Velen vroegen waarheen ze bloemen of kransen konden sturen.
Bloemen en kransen … Die zijn toch allemaal zo vergankelijk, niet?
Die bedenking lazen we ooit ook in een 500 jaar oud Azteeks gedicht op een buitenmuur van het Mexicaanse Museo Nacional de Antropología:
¿Solo así he de irme? ¿Como las flores que perecieron?

¡No voy a irme como las flores que perecieron!
Volledig ontwricht bedachten we iets duurzamers dan snel verwelkende bloemen en een minder beladen herdenkingsplaats dan een kerkhof.

Toen we in het UZ Gent nog dachten dat Ilie het zou halen, speelden we al met het idee om voor hem een bos aan te planten.
Ilias speelde immers winter en zomer buiten.

Samen met papa maakte hij een wilgenbrug, een takkenwal en een insectenhotel, en plantte hij talrijke bomen en struiken.

Na amper twee lentes herkende hij al vlinders, kevers en vogels, zoals de koekoek, de vink en de tjiftjaf.


Een maand voor zijn val had hij – in zijn eigen taaltje – nog op vtm nieuws verteld hoe leuk hij het wel vond in het Nationaal Park Hoge Kempen.

En zeg nu eens eerlijk, hoe verrijkend is het niet voor een kind om ergens vrij in een bos op ontdekking te kunnen gaan?

Na zijn overlijden raapten we onze moed bijeen om zijn belevingsbos vooralsnog tot stand te brengen.

In de natuur vinden we immers wat rust, komen we samen en laten we ons zonnetje verder schitteren.
Dance for me …