Bloemen noch kransen
6 juni 2021. Ons opgewekt en levenslustig zonnetje Ilias overlijdt in mama’s armen, 23 dagen na een tragisch ongeval.
Talloze mensen overwelmden ons meteen met de vraag waarheen ze bloemen of kransen konden opsturen. Een sociale conventie, ja … Maar. Seriously? Hoe kunnen bloemen of kransen ook maar enige troost bieden?
Een kind verliezen, en zeker zonder afscheid te kunnen nemen, is het allerheftigste wat we ons kunnen inbeelden. Een lege stoel. Akelige stiltes. Verdwenen toekomstbeelden. Geen enkele term in geen enkele taal om dat tot uiting te brengen. En de aarde? Die draait genadeloos verder …
Na twee jaar krabbelen we opnieuw wat recht, met vallen en opstaan. Liedjes, geluiden, de zang van een tjiftjaf, geuren en plaatsen triggeren heftige emoties. Enkel wie het heeft meegemaakt, kan het vatten.
En een kind mag en kan echter niet sterven …
Ons zonnetje zou en zal dan ook verder schitteren!
Velen vroegen ons dus naar waar ze bloemen of kransen konden sturen.
Bloemen en kransen … Die zijn toch allemaal zo vergankelijk, niet?
Die bedenking lazen we ooit ook in een 500 jaar oud Azteeks gedicht op een buitenmuur van het Mexicaanse Museo Nacional de Antropología:
¿Solo así he de irme? ¿Como las flores que perecieron?
Volledig ontwricht bedachten we iets duurzamers dan snel verwelkende bloemen en een minder beladen herdenkingsplaats dan een kerkhof.
Toen we in het UZ Gent nog dachten dat ons zonnetje het zou halen, speelden we al met het idee om voor hem een bos aan te planten. Ilias speelde immers winter en zomer buiten.
Samen met papa maakte hij een wilgenbrug, een takkenwal en een insectenhotel, en plantte hij talrijke bomen en struiken.
Na amper twee lentes herkende hij al vlinders, kevers en vogels, zoals de koekoek, de vink en de tjiftjaf.
Een maand voor zijn val had hij – in zijn eigen taaltje – nog op vtm nieuws verteld hoe leuk hij het wel vond in het Nationaal Park Hoge Kempen.
En zeg nu eens eerlijk, hoe verrijkend is het niet voor een kind om ergens vrij in de natuur op ontdekking te kunnen gaan?
Na zijn overlijden raapten we onze moed bijeen om een belevingsbos tot stand te brengen.
In de natuur vinden we immers wat rust, komen we samen en laten we ons zonnetje verder schitteren.
Dance for me …
