Non omnis moriar
14 mei 2021.
We zouden met de kindjes gaan spelen in de speelnatuur van de Gentbrugse meersen.
Helaas hebben we dat voornemen op het laatste nippertje gewijzigd.
De meest destructieve seconde uit ons leven.
23 dagen strijd in het UZ Gent.
De aarde stopt met draaien.
And in the sky, the larks still bravely singing, fly …
Anderhalf jaar later trekken we ons nog elke dag, elk uur, elke minuut …
op aan hoe je ons deed stralen met je magische glimlach …
en gaan we positief verder
voor Bente, Mauro, Marit en je kleine zus Inora
En een kind mag en kan echter niet sterven …
Ons zonnetje zou en zal dan ook verder schitteren!
Velen vroegen waarheen ze bloemen of kransen konden sturen.
Bloemen en kransen … Die zijn toch allemaal zo vergankelijk, niet?
Die bedenking lazen we ooit ook in een 500 jaar oud Azteeks gedicht op een buitenmuur van het Mexicaanse Museo Nacional de Antropología:
¿Solo así he de irme? ¿Como las flores que perecieron?
¡No voy a irme como las flores que perecieron!
Volledig ontwricht bedachten we iets duurzamers dan snel verwelkende bloemen en een minder beladen herdenkingsplaats dan een kerkhof.
Toen we in het UZ Gent nog dachten dat Ilie het zou halen, speelden we al met het idee om voor hem een bos aan te planten.
Ilias speelde immers winter en zomer buiten.
Samen met papa maakte hij een wilgenbrug, een takkenwal en een insectenhotel, en plantte hij talrijke bomen en struiken.
Na amper twee lentes herkende hij al vlinders, kevers en vogels, zoals de koekoek, de vink en de tjiftjaf.
Een maand voor zijn val had hij – in zijn eigen taaltje – nog op vtm nieuws verteld hoe leuk hij het wel vond in het Nationaal Park Hoge Kempen.
En zeg nu eens eerlijk, hoe verrijkend is het niet voor een kind om ergens vrij in een bos op ontdekking te kunnen gaan?
Na zijn overlijden raapten we onze moed bijeen om zijn belevingsbos vooralsnog tot stand te brengen.
In de natuur vinden we immers wat rust, komen we samen en laten we ons zonnetje verder schitteren.
Een vzw voor herdenkingsbossen vonden we niet en uitvaartcentra bieden vooralsnog geen duurzaam alternatief voor kransen en bloemen. Een goede vriendin kwam dan maar met het idee om steunbetuigingen te laten samenkomen op een platform: doneeractie.nl.
Om niet te hoeven antwoorden op elke steunbetuigingsvraag, postten we die link op facebook. Een dag later was die al bijna 250 keer gedeeld en kwam de actie zo in meerdere kranten terecht. Minister Zuhal Demir belde ons meteen om haar medeleven te betuigen.
We kregen onder meer steunbetuigingen vanuit het Europees Parlement, van een Vlaamse en een Waalse rechtenfaculteit (KUL en UCL), van minister van Staat Herman De Croo, van de Leedse dansschool, van basisscholen uit West- en Oost-Vlaanderen, van ondernemingen en van veel gezinnen uit gans Europa.
We kregen ook magistrale pentekeningen van de portrettiste Anne Van Herreweghen, een buitenaards schilderij van Ankes neef (www.devijfdedimensie.com), Houtland en Europlay doneerden een prachtig speeltoestel (Ilies rietveld), de Leuvense rechtenfaculteit besloot een boek op te dragen aan Ilias, enzovoort (zie bedankingen).
In schril contrast met de vlotheid van de doneeractie stond de realisatie van het belevingsbos.
Officieel stond er niets te koop, de druk om landbouwgrond en natuurgebied om te vormen tot paardenweiden is in de buurt sinds jaar en dag enorm groot, en het meeste geschikte deel van het wijmenierbos – midden in ons zoekgebied – werd verkocht voor een privébos. Niet evident om in zo’n context een ecologisch project tot een goed einde te brengen …
We konden echter geen jaren wachten om ons ecologisch rouwverwerkings- en traumadempingsproject te lanceren.
Toen er in de buurt een loofbos te koop kwam, konden we dit niet laten schieten, ook al zochten we eerder in de regio van het wijmenierbos en willen en zullen we in 2023 in de buurt nog wel een nieuw bos aanplanten.
Het aangekochte bos ligt aan de Wellebeek in Lede, tegenover Lotte’s ice cream, op wandelafstand van drie basisscholen (Impe, Smetlede, Wanzele).
Dit bos is het laatste relict van een groot Ferrarisbos aan de Wellebeek (zie biodiversiteit). Van dat bos schiet er nog slechts 3790 m² over. Met dit eerste deel van ons project willen we dit relict in ere herstellen, onder meer door afval op te ruimen (duizenden kilo’s afval brachten we naar het containerpark in 2021-22) én door 450 inheemse struiken aan te planten (november 2022).
Met de aankoop van het bos realiseren we al het ene aspect van ons project: toegankelijke natuur in de vorm van een belevingsbos.
Ons cruciale doel om nieuwe natuur tot stand te brengen door bomen aan te planten, hebben we zo echter nog niet gerealiseerd.
Intussen plantten we, buiten de doneeractie om, wel honderden inheemse bomen en struiken in onze achtertuin (Ilies tuinbos).
We willen Ilias in een dus elders nog aan te planten stiltebos zien meegroeien met nieuwe bomen.
We kijken dus nog steeds uit naar een bebosbaar perceel in Lede (Ilies stiltebos).
¿Nadie me responde?
[…]
¡Que sin poder saber cómo ni adónde
La Salud y la Edad se hayan huido!
Falta la vida, asiste lo vivido,
Y no hay calamidad que no me ronde.
Ayer se fue; Mañana no ha llegado;
Hoy se está yendo sin parar un punto:
Soy un fue, y un será, y un es cansado.
En el Hoy y Mañana y Ayer, junto
Pañales y mortaja, y he quedado
Presentes sucesiones de difunto.
