ILIAS – SUNSHINE

1 april 2021 – Oudsbergen

5 april 2021 – Ilias bij knobbelzwaam aan Donkmeer Berlare

9 april 2021 – Ilias bij zijn kippen

10 april 2021 – ons helpertje

10 april 2021 – moe van het spelen

28 april 2021 – Hij had leren werken met een spelcomputer uit de jaren ’90 en raadde de 15 voorzetsels correct …

3 mei 2021 – Ilias verlangde zo om bij grote broer op school te zitten …

10 mei 2021 – de broertjes hand in hand terug van school

12 mei 2021 – Mauro’s boekentas was te zwaar, Ilias nam ze spontaan over en droeg ze tot thuis

13 mei 2021 – een allerlaatste keer samen gaan spelen aan de Nieuwdonk

DE VAL

14 mei 2021.

Gisteren speelden we nog met zijn allen aan de Nieuwdonk te Berlare.

We aten een ijsje in het lokale ijsjessalon in Lede en we hadden nog een gezellige kampvuuravond bij vrienden in Impe.

Ook vandaag start veelbelovend, want de kindjes gaan samen insecten spotten en ravotten in de speelnatuur van de Gentbrugse Meersen.

Een telefoontje.

De plannen worden helaas op het laatste nippertje gewijzigd.

Een planwijziging die de rest van ons leven extreem pijnlijk zal nazinderen.

We krijgen ons eerste postcoronabezoek.

16u20.

Ons prachtige gezin.

De allerlaatste foto van onze vier kindjes samen, met Ilie vrolijk fietsend op zijn driewielertje.

Ilie loodst nog de kippen naar de kippenren en speelt nog wat voetbal met papa en zijn grote broer.

17u30. Een onweer barst los. We vluchten met zijn allen naar binnen.

17u59. Mama ziet Ilias beneden spelen met zijn blokjes.

14 mei 2021. 18u00.

Een donderend geluid.

Mama vindt Ilie in de hoek van de trap met zijn hoofdje tegen de muur.

De trap die we hadden beveiligd met een schuifdeur, antislip, een balustradewering en twee traphekjes …

Ilie weent nog een halve minuut in mama’s armen.

Nog een allerlaatste oogcontact met ons zonnetje.

Ilies ogen draaien weg en hij verliest het bewustzijn.

Hij ademt extreem diep en nog slechts twee keer per minuut.

De langste 10 minuten uit ons leven.

Ongeloof en extreme paniek.

UZ GENT

14 mei. 18u10.

De ambulances zijn vliegensvlug ter plaatse en snellen naar het UZ Gent.

Een 26-koppig medisch team staat ons op te wachten aan het spoed.

Topdokters voeren een hersenoperatie uit in het UZ Gent.

Wat volgde waren 23 dagen van horror het UZ Gent.

We worden overdonderd door nieuwe terminologie, waarvan we gedekte strekking maar half vatten: traumatic brain injury (TBI), craniotomie, hersenoedeem, intracraniële druk, midline shift, geïnduceerde hypothermie, neuroplasticiteit, neurogenese, GCS-score, gebied van Broca, occipitale kwab, temporale kwab, frontale kwab, pariëtale kwab, basale ganglia, hemiparese, afasie, neurostorming, enzovoort.

 Zoals we toen zelf ook lazen in Into the Gray Zone van de wereldbefaamde neurowetenschapper Adrian Owen:

“When faced with a negative response, families will often make up reasons for why what they wanted to happen didn’t.“

Ilias mocht en zou niet sterven! Hij kan niet sterven! Als hij niet reageert, komt dit dan niet door zijn medicatie?

Dag en nacht analyseerde ik artikels en boeken over traumatic brain injuries om de chaos enigszins te vatten.

Machteloos aan de zijlijn staan gaat ons niet af. De ratio moest greep krijgen op de situatie.

Overleg met de topdokters

Van Ilias’ kamer naar de vergaderzaal ontweek iedereen schichtig onze blikken.

Ontkennend onderkenden we al wat we zouden horen, maar onze focus om vragen af te vuren bleef vlijmscherp.

Projectie van de hersenscan. Elke vraag bleek overbodig.

Door de klap van de val waren zijn hersentjes zo snel gezwollen dat een hersenslagader was afgesnoerd.

Daardoor hadden zijn hersenen meer dan drie minuten geen zuurstof gekregen.

It was all an illusion …

Door het perfusieprobleem waren zijn linkerhersenhelft volledig en zijn rechterhersenhelft nagenoeg volledig afgestorven.

En elke hersenscan bracht duidelijker aan het licht dat die schade irreversibel was …

23 dagen bonustijd.

23 dagen om afscheid te nemen.

23 dagen om het onvermijdelijke te ontlopen.

(het is zonder twijfel een natuurlijke reflex dat ouders de behandeling bij de minste hoop willen voortzetten, dit bleek ook in 2022 toen het Brits hooggerechtshof oordeelde dat de behandeling van de 12-jarige Britse jongen Archie moest worden stopgezet; hij had catastrofale hersenschade opgelopen na een TikTok-challenge en de ouders vochten eveneens – zij het juridisch – tegen de stopzetting van de medische behandeling; hij overleed uiteindelijk op 6 augustus 2022: “There is absolutely nothing dignified about watching a family member or a child suffocate. We hope no family has to go through what we have been through. It’s barbaric.“)

D-DAY

6 juni 2021.

Gisteren kwamen broer en zussen afscheid nemen.

Een laatste keer samen op bed.

Een allerlaatste zoen.

Een laatste knuffel.

Een laatste blik.

12u21.

Ilias, ons steeds opgewekt, pienter, veelbelovend en levenslustig zonnetje, overlijdt in mama’s armen.

EN NU …

En nu naar huis, alles vertellen aan Bente, Mauro en Marit.

Nooit meer samen voetballen

nooit meer samen spelen

nooit meer samen dansen

nooit meer gekieteld worden

nooit meer overladen worden door zijn knuffels en zoentjes  …

En alle drie deden ze die nacht dezelfde wens aan hun droomdeurtje.

Alle drie vroegen ze om die verschrikkelijke droom te stoppen en hun immer opgewekt broertje terug te toveren.

Maar nee, de toverfee kan Ilias niet terugtoveren.

De toverfee bestaat niet.

Broertje komt nooit meer terug …

Adiós muchachos

(Carlos Gardel 1927)